Dlaczego tak trudno się rozstać po wielu latach?

Są pary, które mimo, że się nie kochają ani nawet ze sobą nie rozmawiają, to nie mogą się ze sobą rozstać. Dlaczego ludzie tkwią w takich relacjach?

Czasem ludzie chcą po prostu, żeby to specjalista im powiedział, czy powinni być razem.

- Ale psychoterapeuta tego nie wie! Nie jest alfą i omegą. W latach 70. i 80. XX w. były w psychoterapii modne podejścia eksperckie. Psycholodzy przyglądali się rodzinie i mówili, co trzeba zrobić, by było dobrze. Okazało się to skuteczne tylko w terapii rodzin niewydolnych, z ogromnymi problemami: uzależnieniami, ubóstwem. Im potrzebny był ekspert, który powie, co wolno, a czego nie. Ale w innych rodzinach to nie działa. Dziś psychoterapeuta oferuje zrozumienie: razem poszukajmy, co się wydarzyło, że was dwoje przestało cokolwiek łączyć. To się nie stało samo, to wymagało konkretnych, codziennych działań. Oddalaliście się krok po kroku. W terapii odkrywamy, jak to zrobiliście i po co. Ale zdarzają się też pary, które podjęły już decyzję o rozstaniu, potrzebują tylko potwierdzenia, najlepiej dowodu winy drugiej strony. Zdarzało mi się zażartować, że potrzebują raczej detektywa. Orzekanie, kto jest winny, nie jest domeną psychologa. Jest nią zrozumienie.

Jeśli ludzie pytają: czy powinniśmy się rozstać...

- ...to albo podejrzewają, że coś ich łączy, tylko nie wiedzą, co to jest, albo czują, że nic ich nie łączy, ale chcieliby dalej być razem. Mają swoje powody, i to nie zawsze jest to, o czym mówią na początku. Może ten związek zaspokaja jakieś ich nieświadome potrzeby? Czasem chcą relacji, która będzie ich ranić. Taki mają wewnętrzny, wyniesiony z rodzinnego domu model więzi. Myślą: nie ma miłości bez cierpienia.

A lęk przed zmianą? Zaczynać od nowa po 20 latach, około pięćdziesiątki, to nie jest łatwe, szczególnie dla kobiety.

- Może być tak, że ona chciałaby odejść, ale się boi. Nie umie znaleźć rozwiązania tej sytuacji, w której jest jej źle. Być może dlatego, że chciałaby mieć i stabilizację, i przygodę jednocześnie. Zawsze są jakieś powody, dla których uznajemy, że znajdujemy się w sytuacji patowej. Przecież rozstanie się z domem, podzielenie kredytu to nic strasznego. Mówi pani: starczyłoby najwyżej na kawalerkę na przedmieściach. Czy ta kawalerka to coś nie do zaakceptowania?

Oznaczałaby poczucie życiowej porażki, że po tylu latach małżeństwa zostało tylko tyle.

- Poczucie porażki nie zabija. To się miewa, ale to mija. Bywa sygnałem, żeby ruszyć dalej. Jeśli więc sytuacja takiego zawieszenia trwa długo, to musi być jakaś przyczyna. Niewykluczone, że każda z osób czeka na ruch drugiej strony. Niech on ratuje, niech coś zrobi, żeby było lepiej, niech ona wniesie pozew o rozwód. Takie podejście konserwuje sytuację.

Nie uważa pan, że wiele par nie myślałoby o rozstaniu, gdyby świat im nie mówił: to, co macie, to za mało? Jest taki współczesny przekaz: w związku powinno się dziać, powinniście coś przeżywać - namiętności, mocne wrażenia. Ci, którzy takich emocji nie doświadczają, dochodzą do wniosku, że ich związek jest kiepski.

- Pamięta pani "Panią Bovary" Flauberta? Była o tym samym. Marzyć o namiętności to nie jest znak dzisiejszych czasów, lecz kondycji ludzkiej. Prof. Bogdan de Barbaro mawia, że człowiek ma dobre prawo do tego, żeby chcieć więcej. Nic w tym złego, że ludzie marzą, by było bardziej, mocniej, lepiej. Po to przychodzą też na terapię - bo chcą coś poprawić, ulepszyć w związku. Problem w tym,że marzenia zderzają się z rzeczywistością.

Kliknij tutaj, aby przeczytać całość

Źródło: Tekst pochodzi z magazynu PANI 10/2015