Zdrada w związku. Dlaczego wkrada się w nasze życie? I czy można z nią sobie poradzić?

Zdrada w związku znana jest od zarania ludzkości. Dotyka mniej lub bardziej każdą ze stron i z reguły zawsze zostawia po sobie jakiś ślad. Czy warto w ogóle przyznawać się do zdrady? Czy i jak wybaczyć? Jak odbudować zaufanie?

Kiedy już druga strona dowie się o zdradzie zaczynamy się zastanawiać czy miało to sens ? Czy warto było ryzykować ? Przecież sprawiliśmy najbliższej osobie niewiarygodny ból. Partner, który został zdradzony zaczyna żyć w świadomości, że zawiodła go najbliższa mu osoba, która przez swoją zdradę stała się kimś obcym, a nawet często wrogiem. Ogarniają nas wątpliwości: Jak mogłam tego nie zauważyć? Jak mogłem dać się tak oszukać? Czy w ogóle znałam tego człowieka? Dlaczego właśnie mnie to spotkało? W czym byłam gorsza? Jakie popełniłam błędy? Czy nie byłam wystarczająco atrakcyjna dla niego? Temperatura rośnie aż osiąga poziom wrzenia i w pewnym momencie ilość wzajemnych pretensji, wściekłość powodują niemożność porozumienia się.

Jak radzić sobie po zdradzie?

Każda znajomość, którą zaczynamy traktować poważnie, wiążąc z daną osobą pewne nadzieje to ryzyko. Tak naprawdę pełna żaru namiętności miłość nikomu nie są chyba dane nam na zawsze „ot tak" bez wysiłku, który musimy włożyć w związek, aby utrzymać życie bez przeszkód. Nawet jeśli na początku związku wszystko układa się pomyślnie nigdy nie wiadomo z jakimi wyzwaniami przyjdzie się nam zmierzyć. Gdy dojdzie do zdrady Dowiadując się o zdradzie nagle zostajemy często sami z Co możemy zrobić, gdy dojdzie do zdrady? Mamy dwa wyjścia: możemy zdecydować się na twardy reset i odejść z dumą i nadzieją na lepszy związek kiedyś w przyszłości. Posprzątać gruntownie w swoim życiu, pocałować przeszłość na do widzenia, spakować swoją walizkę i stanąć z nią na początku nowej drogi. Można też wybaczyć zdradę. To drugie jest znacznie trudniejsze, ciężko jest jeszcze raz zaufać partnerowi i znowu powierzyć mu siebie. Trzeba ochłonąć i wyciągnąć wnioski z zaistniałej sytuacji. Trudno zapomnieć o tym co było, ale dobrze jest umieć uczyć się na błędach po to by nie popełniać ich w przyszłości.

Czasem warto też porozmawiać z bliską osobą albo z kimś, kto przeżył podobne doświadczenie. Nie powinniśmy tłumić w sobie negatywnych emocji. Czasem zwykłe „wygadanie się" komuś bliskiemu potrafi bardzo pomóc. Spojrzeć na sytuację z innej perspektywy, na chłodno spróbować poradzić sobie z zaistniałą sytuacją oraz z żalem i poczuciem skrzywdzenia. Może wtedy łatwiej będzie podjąć decyzję, co dalej. Może zobaczymy jeszcze szansę na ten związek, może będzie nam łatwiej wybaczyć albo odejść.

Przebaczenie - trudna sztuka?

Zwykle pierwsze dni po zdradzie są najtrudniejsze. Dużo zależy pod postawy partnera, który dopuścił się zdrady. Jeśli przejdzie nad tym do porządku dziennego, nie warto dalej tkwić w takim związku. Jeżeli jednak będzie mu zależało na odbudowaniu więzi, na tym aby wasz związek zakwitł na nowo, będzie starał się naprawić swój błąd. Nie zawsze jednak da się budować na gruzach. Mimo dobrych chęci, jego wysiłki mogą okazać się nieskuteczne ze względu na fakt, że poczucie odniesionej krzywdy jest zbyt mocne. Jest tak silne, że nie pozwala przebaczyć a bez przebaczenia nie da się iść dalej. To zrozumiałe. Jeżeli jednak masz w sobie dość siły, żeby dać szansę dla waszego związku, nie warto pielęgnować w sobie urazów i robić bezustannie wyrzutów partnerowi.

Związek po zdradzie z pewnością nie należy do łatwych, szczególnie jeśli dotknęła ona długotrwałego, szczęśliwego małżeństwa lub związku. Pracując nad naprawą związku warto ze sobą rozmawiać o wzajemnych oczekiwaniach. Zaufanie w związku trzeba odbudować od początku, na nowych zasadach.

Zdrada nie zawsze wiąże się z odejściem uczucia miłości, ale zawsze zmienia nasz świat, naszą duszę, odbiera nam to co najlepsze. Warto przed padnięciem w ramiona, przed ulegnięciem czarowi innej osoby zastanowić się, czy dla tej chwili zapomnienia opłaca się ryzykować to, co do tej pory udało się zbudować. Każdy z nas ma przecież pewne granice wytrzymałości i trzeba uważać, by nie wyjść za tą niewidzialną linię zza której nie ma już powrotu.